Rekompensata – brak dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach szczególnych

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił Klientowi Kancelarii prawa do rekompensaty wskazując, że Wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji Kancelaria złożyła odwołanie z żądaniem przyznania prawa Wnioskodawcy do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach na stanowisku ślusarza.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie dysponował dokumentami pozwalającymi stwierdzić, iż wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Po zakończeniu stosunku pracy zakład pracy wydał Wnioskodawcy świadectwo pracy, w którym wskazał, że Wnioskodawca nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Stanowisko pracy, które zajmował wnioskodawca, podobnie jak stanowiska wszystkich zatrudnionych w zakładzie pracy ślusarzy remontowych, zostało bowiem przemianowane na „mechanik remontu maszyn”. Zmiana nazwy stanowiska jednak nie wiązała się ze zmianą zakresu obowiązków. Przez cały okres zatrudnienia aż do ustania stosunku pracy zakres czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę oraz warunki jego pracy nie zmieniły się. W tym czasie Wnioskodawca nie był przez pracodawcę kierowany do wykonywania innych prac. Mimo formalnej zmiany nazwy stanowiska pracy nadal wykonywał obowiązki ślusarza remontowego. Oznacza to, iż nadal pracował jako ślusarz remontowy, mimo, iż formalnie był zatrudniony na stanowisku mechanika remontu maszyn.

Ważne!

Istotny jest rzeczywisty charakter pracy i wykonywane czynności zawodowe, a nie nazwa stanowiska pracy formalnie wynikająca z dokumentów.

Klient Kancelarii domagał się uwzględnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia na stanowisku ślusarza remontowego oraz na stanowisku mechanika remontu maszyn. Podniósł, że przez cały w/w okres zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku ślusarza remontowego. Na dowód czego wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, którymi były osoby pracujące z Wnioskodawcą w spornym okresie na tym samym stanowisku.

Uwaga!

W postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe – zatem także za pośrednictwem zeznań świadków (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, sygn. akt III UZP 6/84, LEX nr 14625; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku, sygn. akt III UZP 48/84, LEX nr 14630, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, sygn. akt II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342).

Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom obu świadków, którzy pracowali wspólnie z Wnioskodawcą. Obaj świadkowie potwierdzili, iż podczas spornego okresu zatrudnienia Wnioskodawca w pełnym wymiarze swojego czasu pracy zajmował się usuwaniem awarii maszyn i urządzeń pracując na hali, gdzie odbywała się ciągła produkcja. Jednocześnie obaj świadkowie podkreślili, że przez cały sporny okres zatrudnienia wnioskodawca wykonywał jednakowe czynności właściwe dla stanowiska ślusarza remontowego, a zmiana nazewnictwa stanowiska pracy miała wyłącznie charakter formalny i nie wiązała się ze zmianą obowiązków.

W związku z powyższym Sąd Ubezpieczeń Społecznych odwołanie uznał za zasadne i zmienił zaskarżoną decyzję ZUS przyznając prawo do rekompensaty klientowi Kancelarii.